Nowa przygoda

Zbliża się zmierzch.
Po tym jak uratowałeś mi życie, zaproponowałem wspólną podróż do miasta. Mój koń został zabity przez orków więc pieszo pokonujemy drogę przez las. Na trakcie panuje spokój, od kilku godzin nie spotkaliśmy żywej duszy. W końcu po dłuższej wędrówce dotarliśmy na skraj lasu. Na horyzoncie widać bramy miasta.
- Dziś już raczej nie dotrzemy na miejsce, zaraz zapadnie zmrok i zamkną bramy - rzekłem po czym wskazałem palcem na wieś położoną w połowie drogi do celu naszej podróży. - Możemy spróbować zatrzymać się tam na noc. Co ty na to? - Spoglądam na ciebie oczekując odpowiedzi.

Krasnolud przystawił rękę do czoła robiąc z niej daszek, który chronił przedostatnimi promieniami opadającego słońca. Teraz widział dokładnie wioskę, która migotała przez niewielki ilości piaskowego kurzu wzniesionego przez porywisty wiatr.
- Masz racje. - Berserk zwrócił się twarzą w stronę twojej. - Dziś nie dotrzemy do miasta, lepiej wybrać wioskę.
Poprawiwszy swój topór zawieszony na plecach, ruszył po wydeptanym trakcie, prosto do wiejskiej osady.
Będąc już w niewielkiej odległości od drewnianych chat ze słomianymi dachami ujrzeliśmy liczne ślady krwi na belkach zwierzęcych wybiegów, oraz rozszarpane resztki zwierząt w samych zagrodach jak i na wiejskiej ścieżce.
- Wcale mi się to nie podoba - rzekł krasnolud.

- Ani mnie - rzekłem dobywając miecza. Szybszym krokiem dotarłem do drzwi najbliższej chaty i zastukałem. Żadnego odzewu. Uznałem to za kiepski znak.
- Zobacz czy w pozostałych chatach ktoś jest - zwróciłem się do ciebie, a sam podszedłem do szczątek pobieżnie je badając.
- Nie wygląda mi to na atak zwierzęcia, przynajmniej nie zwyczajnego, jak wilk czy niedźwiedź.
Wstałem i zacząłem się rozglądać, szukając jakichś innych śladów, ale niczego nie znalazłem.

Po dobyciu topora, Arumin zaczął sprawdzać pozostałe chaty. Podszedł do jednej z nich i zaczął pukać , a następnie nawoływać:
- Hej, jest tam kto? Przybywamy w pokoju!
Gdy i to nie dało skutku, berserk pociągnął za klamkę, drzwi były zamknięte, jednak spoglądając przez małą dziurkę w okiennicy, zauważył jakieś postacie kryjące się w ciemnym kącie.
- Amon, tu ktoś jest, ale najwyraźniej boją się nas. Może w pozostałych gospodarstwach też się kryją przestraszeni mieszkańcy.
Jak się udało nam zauważyć pierwsza z zakrwawionych zagród nie była ostatnią, jednak najbardziej przerażające były drzwi jednego z domostw, będące całe obryzgane krwią, która stworzyła sporą kałużę na przedsionku.

Podszedłem do drzwi pod którymi znajdowała się kałuża krwi. Starałem się w nią nie wdepnąć.
- Co tu się wydarzyło? - szepnąłem, próbując otworzyć drzwi. Udało się, ale za chwilę tego pożałowałem, gdy do nozdrzy dotarł największy odór zgnilizny jaki kiedykolwiek czułem. Instynktownie cofnąłem się lecz w tym momencie zorientowałem się że moje buty brodzą we krwi. Szybko zamknąłem drzwi.
- Cholera. Będę musiał kupić nowe buty - rzekłem, z trudem powstrzymując odruch wymiotny. Miałem już do czynienia z rozkładem zwłok ale nigdy wcześniej z takim smrodem.
- Lepiej tam nie zaglądać - powiedziałem. - Mam coraz mniejszą ochotę zostać tu na noc.

- Niedługo zapadnie zmierzch. Możemy stąd ruszać i próbować uciec przed niebezpieczeństwem w stronę lasów lub pod bramy miasta, w obu przypadkach będziemy odsłonięci dla wroga. Dodatkowo część drogi, a nawet większość jeśli wybierzemy las, będziemy pokonywać w mroku. - Krasnolud zaczął gładzić się po brodzie, co najwidoczniej pomagało mu w rozmyślaniach. - Może warto by było zabarykadować się na noc w jednej z wolnych chat, tylko trzeba znaleźć w miarę solidną, zważywszy, że nie wiemy co może na nas zapolować.
Arumin zaczął rozglądać się po pobliskiej zabudowie szukając solidnej chałupy i elementów z których da się zrobić prowizoryczną fortyfikację. Lecz na chwilę przerwał i podszedł do towarzysza by zadać pytanie:
- To jak pomożesz w tworzeniu warowni?

Już miałem odpowiedzieć, że chętnie pomogę, lecz przeszkodził mi głośny ryk dochodzący z lasu. Instynktownie chwyciłem miecz obiema dłońmi i ustawiłem się w pozycji dogodnej do walki.
- Nie brzmiało to najlepiej - rzekłem do ciebie, cały czas czekając na rozwój wypadków. - Możemy się tu zabarykadować modląc się by to coś nas nie dopadło, a możemy ruszyć w kierunku miasta mając nadzieję, że w przypadku ataku, miejscy strażnicy nam pomogą - dodałem po chwili.
Cokolwiek to było chyba nie ma dobrych zamiarów. Stawałem już w szranki z niejednym człowiekiem czy zwierzęciem, ale jeszcze nigdy nie przyszło mi walczyć z żadną istotą nie pochodzącą z tego świata. Miałem nadzieję, że nie będę musiał.
- Decyzja należy do ciebie, krasnoludzie.